Etxea

Urteen urteez, oroigarri eta oroitzapenez bete du jabeak etxea, bere bizitzaren lekuko isila den etxe hori. Era berean, etxearen irudikoa da jabea. Beti elkarrekin bizi izan diren bikoteen antzera. Eta hala, han bizi dena behin betirako desagertzen denean, etxearen barrukoa gelditu egiten da, hautsak hartuta, jabea noizbait itzuliko ote den.

Kontakizun honetako protagonista diren hiru neba-arrebak familiaren etxera itzuli dira, aita hil eta urtebetera. Hura saltzeko asmoa dute, baina
oroitzapenei aurre egin beharko diete, botatzeko trasteren bat hartzen duten bakoitzean. Beldur dira ez ote diren iragana alboratzen ari; aitaren
oroitzapena, baita eurena ere. Oihartzun autobiografikoak adi daitezke Paco Rocaren azken lan honetan, gertutik bizi izan duen egoera bat kontatu beharrak eragindakoak, Zimurrak obran gertatu zitzaion moduan.

Fernando Marías idazleak honoko hau azpimarratu du: “arrisku handia da egilearentzat sekuentzia gogoangarri batez abiatzea obra. Irakurlea jabetu egiten da, eta indar horri eusteko ez ezik, zirkulu perfektuaren itxierara bidera dadin exijituko du. Etxeak, maitasunez eta egiaz betea, lortu egiten du”. Maríasen esanetan, gainera, komikigile valentziarraren azken lan hau “aitak eta semeak elkarrekin egindako azken txango zirraragarria da, baita Paco Rocari Denbora marrazteko aukera eman dion liburua ere; joan doan Denbora, edo joan egin zena, edo joango dena”.